Գրիշ Դավթյան․ Հետ նայելով

Գարունը համբուրեց պարտեզին,

Պայթեցին Սպահանի վարդերը բուրավետ,

Որոնց շնչելով մարդեղացա,

Մոլորվեցի․․․ մինչեվ գտա ճամփաս․

Զայանդերուդ գետի ափերով քայլեցի,

Նույնիսկ լողացա,

Գգվեցի ալիքներին,

Խոչեր նետեցի ջրերին,

Ձուկ թե մուկ խաղալով

Անփույթ ու խաղամոլ․․․

 

Դեղինով ու սպիտակով ծայրածիր

Սիրտս ու հոգիս գունավորվեցին,

Որպես ալեվորվում են Շիրազի դաշտերը

Նարգիսների հոտեվան շրշյունով,

Սաադին ու Հաֆեզը շշնջացին

Ծաղկունքի ու գեղի օրհներգը,

Բանաստեղծությունը հավերժական,

Արվեստը քերթության,

Դատումն քերդածաց,

Որ լարեց ու մրրկեց

Երիտությանս երփներանգ ժամանակը

Բույրերով,

Թույրերով,

Աղջիկներով

Եվ նրանց սիրո երգերգոցով,

Սիրաբանության վայելքի ու հաճույքի

Համեղությամբ,

Արբեցումի միտումով ու ցանկությամբ,

Հագեցումի գինեկաթ խաղողով․․․

 

Նեյշաբուրի գինով գինոված

Սիրահար Խայյամը

Վարակեց ինձ այն բոլորով,

Որոնցով խումար էր շարունակ․․․

Մատաղ էր լինում փերիներին

Ու պարիկներին

Անքույթ ու ինքնամոռ․․․

Որպիսին եղա․․․

 

Չեմ դժգոհում․․․

 

Իրանյան վարդաթերերի ու մարգարիտների

Իմ երիտության օրեր․․․

 

Ես օրհնում եմ ձեզ․․․

Գրիշ Դավթյան